Sa futbollistë, edhe pasi kanë mbaruar karriera dhe janë të zënë me çështje të tjera, zgjohen në mes të natës të mbërthyer nga kujtimi i atij goli të humbur para portës së zbrazët? Shumë, ndoshta të gjithë.
Dhe kush e di, ndoshta duke qëndruar në futboll, por duke u larguar nga ata që e luajnë, France Football mund të mos ishte kapur nga i njëjti kujtim i dhimbshëm, ai i keqardhjes, duke arritur të pranojë në mënyrë eksplicite se “ka bërë një gabim”.
Dhe sa herë kishte ndodhur më parë që një ndërgjegjësim i tillë ishte shprehur, bërë publik? Kurrë.
Çmimet e vlerësuara keq, artistët e nënvlerësuar dhe gjenitë e keqkuptuar i kanë dhënë gjithmonë ngjyrë çdo pyetjeje, mes miteve që duhen rizbuluar dhe kënaqësisë së errët të nënvizimit të vlerës që të tjerët nuk kanë mundur ta kuptojnë, por thuajse kurrë (atëherë) nuk mbërrin vula e një fjale kaq të rëndë: “më fal”.
Për të mos përmendur që, në rastin e Topit të Artë të vitit 2010, në fakt kishte shumë pak të fshehura: Andres Iniesta kishte qenë tashmë dirigjenti për vite i një Barcelone që luante përmendsh, një skuadër që ishte bërë hegjemoniste në Europë, shtylla kryesore e asaj Spanjë që më pas fitoi Kupën e Botës në Afrikën e Jugut.
Iniesta dhe Xavi ishin forca lëvizëse e asaj Blaugrana, shtylla së bashku me Puyol-in e një klubi të aftë për të kultivuar talentin dhe për ta çuar atë në kufirin ekstrem, drejt në majën e botës falë La Rojas së Del Bosque.
Dhe Kupa e Botës e fituar në vitin 2010 dukej se ishte vula e fundit në atë rrugëtim, me Iniesta-n si një përfaqësues jo vetëm ideal, por më konkret se kurrë: goli në finale kundër Holandës, në kohën shtesë, tashmë e la si formalitet idenë e kalimit të Topit të Artë nga Messi tek Iniesta.
Gjithsesi, çdo çmim përbëhet nga një fitues dhe njerëz pafund të pakënaqur, veçanërisht në atë vit kaq të pasur me histori sportive të denjë për t’u festuar: përtej Iniesta-s, për më tepër, kujtojmë zhurmën për përjashtimin e Milito-s fillimisht dhe më pas Sneijder-it (holandezi në fund doli i katërti) nga lista përfundimtare e fituesve të mundshëm të çmimit të vendosur nga France Football.
Një Inter në krye të Europës pa asnjë solist të njohur, një Spanjë në krye të botës për herë të parë kaloi në heshtje. Sigurisht, nuk është e lehtë të fajësosh plotësisht ata që rezervonin të drejtën për të shpërblyer një lojtar, atëherë njëzet e tre vjeç, aq alien dhe verbues: Messi, në sezonin 2009/10, shënoi gjithsej 47 gola (duke përmirësuar rekordin e tij nga sezoni i kaluar).
Numra që, të marra në vetvete, janë krejt natyrshëm trullosës: ajo që është befasuese, me përfitimin e së kaluarës që na vjen në ndihmë, është ndërgjegjësimi që është pjekur nga vetë France Football, që në vitin 2018, hoqi kapelën (me disa vite vonesë) përballë gjeniut të Iniesta-s, njohu vlerën e tij absolute dhe shkoi aq larg sa e pranoi gabimin për të mos ia dhënë atij Topin e Artë të 2010-ës.
Topi i Artë për nga natyra e tij i jep vetes shpërqendrime dhe iluzione, ato të dhëna nga numrat dhe statistikat, por madhështia nuk vjen domosdoshmërish nga kopertinat ose një listë rekordesh.
Shkon nga interpretuesi dhe protagonisti i një lëvizjeje të tërë, një ingranazh kyç në një mënyrë loje që është bërë dhe ka mbetur për një kohë të gjatë si një fener, i ndjekur dhe madje i imituar jo me shumë sukses në çdo gjerësi futbolli.
Ajo që e bën historinë vjen edhe nga përulësia e një djali të vogël e të heshtur, nga hyrja e tij në majë të gishtave në botën e përrallave të La Masias, me arin që ndoshta shkëlqen shumë për të qenë, në fund të fundit, një çmim domethënës dhe koherent.
Në vitin 2010 ata ndoshta duhet të kishin menduar të krijonin një çmim tjetër, të shpiknin një për një kategori tjetër, pak si çmimet Oscars, duke kuptuar se ka një ndryshim thelbësor midis solistit më akrobatik dhe dirigjentit, midis atij që luan dhe atij që (në heshtje) krijon melodinë që ai të luajë.
The post Andres Iniesta: Kur faljet vlejnë më shumë se një Top i Artë appeared first on Telesport.